بزرگنمايي:

پیام ویژه - عصر ایران /متن پیش رو در عصر ایران منتشر شده و بازنشرش به معنای تاییدش نیست
چرا باید دولت از کسانی که زیر خط فقر هستند مالیات بگیرد؟! آن هم در شرایطی که طبق اذعان مقامات اقتصادی دولت، بیشترین نصیب از یارانه های عمومی نصیب ثروتمندان می شود. به بیان دیگر دولت از کارگر و کارمندی که بیش از 12 میلیون تومان حقوق می گیرد، مالیات می ستاند و هزینه یارانه هایی چون آب و برق و گاز و بنزین می کند که متمول ها، سهم و نصیب بیشتری از آنها دارند.
بازار
این که خانوارهای ایرانی چقدر باید درآمد ماهانه کسب کنند تا زیر خط فقر نباشند، همواره محل بحث و جدل کارشناسان بوده است. برخی می گویند این عدد در تهران به 30 میلیون تومان هم می رسد و البته در شهرهای کوچکتر، طبیعتاً کمتر است.
در این نوشتار کوتاه نمی خواهیم وارد این بحث پردامنه شویم ولی قدر مسلم آن است که در حال و روز اقتصادی امروز ایران ایران، هیچ خانواده ای با ماهانه 12 میلیون تومان درآمد، نمی تواند بالای خط فقر باشد.
حالا قصه این 12 میلیون تومان چیست؟ آن طور که در خبرها آمده است در لایحه بودجه سال آینده، حقوق های بالای 12 میلیون تومان، مشمول مالیات خواهند بود. این رقم در بودجه سال جاری 10 میلیون تومان بوده ولی طبق برخی روایت های خبری، آقای رئیس جمهور دستور داده اند به 12 میلیون تومان برسد و بر اساس میزان حقوق به طور پلکانی افزایش یابد.
این که درآمدها مشمول مالیات شوند، امری عقلانی و پذیرفته شده است. در همه جای دنیا از صاحبا درآمدهای بالا مالیات می ستانند و آن را هزینه مصارف عمومی و به ویژه کمک به افراد زیر خط فقر می کنند.
حال سوال اینجاست کارگر یا کارمندی که مثلاً 15 میلیون تومان حقوق می گیرد و خانواده 4 نفری اش را با هزینه های کمرشکن کنونی اداره می کند، آیا زیر خط فقر است یا بالای خط فقر؟ به نظر نمی رسد کسی معتقد به زیست بالای خط فقر برای چنین خانواده ای باشد.
مسأله حاصل از جواب سؤال فوق این است که چرا باید دولت از کسانی که زیر خط فقر هستند مالیات بگیرد؟! آن هم در شرایطی که طبق اذعان مقامات اقتصادی دولت، بیشترین نصیب از یارانه های عمومی نصیب ثروتمندان می شود. به بیان دیگر دولت از کارگر و کارمندی که بیش از 12 میلیون تومان حقوق می گیرد، مالیات می ستاند و هزینه یارانه هایی چون آب و برق و گاز و بنزین می کند که متمول ها، سهم و نصیب بیشتری از آنها دارند.
جالب نیست؟ در همه جای دنیا از ثروتمندان مالیات می گیرند و خرج فقرا می کنند و در اینجا، تصویب می کنند که از کسانی که قطعاً و یقیناً زیر خط فقر هستند، مالیات بگیرند و سپس در قالب یارانه و وام های کلان بانکی و ارز دولتی و ... به ثروتمندان بدهند!
البته روی سخن با نهاد مالیات گیرنده نیست چرا که او صرفا مجری قانون است. نقد اصلی متوجه لایحه نویسان دولت و تصویب کنندگان مجلس است که به این امر بدیهی توجه ندارند و حقوق اندک کارکنان زیر خط فقر را مشمول مالیات می کنند، آن هم مالیاتی که بر خلاف بقیه مشاغل، قبل از این که پولی به دست کارکنان برسد، از آن کسر می شود.
چنین وضعیتی به هیچ روی منصفانه و مردمی نیست و لذا پیشنهاد جدی به نمایندگان مجلس آن است که سقف معافیت مالیاتی حقوق بگیران را تا خط فقر بالا ببرند و اجازه ندهند این قشر زحمتکش، بیش از این زیر بار هزینه های سرسام آور زندگی متحمل رنج و محنت شود.