بزرگنمايي:

پیام ویژه - تاریخ پرماجرای فلسطین با نام و یاد انبیای سلف آغاز می شود. نام حضرت یعقوب،‌‎ ‎‌اسرائیل بود و بنی اسرائیل فرزندان یعقوب هستند که حدود سیزده قرن قبل از میلاد،‌‎ ‎‌مقتدر بوده اند و در هنگام حکومت فرعون بر مصر و پیش از ظهور موسی(ع)،‌‎ ‎‌اسرائیلیان جمعیت انبوهی پیدا می کنند. چهارصد و سی سال پس از ورود یعقوب به‌‎ ‎‌مصر، حضرت موسی، قوم بنی اسرائیل را از سرزمین مصر برای بردن به ارض موعود،‌‎ ‎‌به حرکت درآورد که پیمودن این مسافت چهل سال به طول انجامید و حوادث عدیده ای‌ ‎‌اتفاق افتاد.

به گزارش خبرنگار جماران، شنبه بود، صهیونیست ها در خواب راحت، صدای انفجارهای پیاپی پریشان احوالشان کرد. همیشه زده بودند و در رفته بودند اما این بار قصه عوض شده بود. حماس ضرب شصتی نشان داد و کاری کرد کارستان. اسمش را هم گذاشت "طوفان الاقصی". همین تهاجم مظلومانه ما را بر آن داشت تا مروری داشته باشیم بر سرزمین فلسطین که جایگاه پیامبران الهی است:
سرزمین فلسطین که در قدیم کنعان نام داشت دارای 25000 کیلومتر مربع مساحت و در‌‎ ‎‌ساحل شرقی دریای مدیترانه و در مجاورت کشورهای مصر، سوریه، اردن و لبنان قرار‌‎ ‎‌دارد. فلسطین سرزمینی حاصلخیز و دارای آب و هوای معتدل است. این منطقه محل‌‎ ‎‌ظهور پیامبران بزرگی چون عیسی(ع)، موسی(ع) و محل عبور و زندگانی حضرت‌‎ ‎‌ابراهیم(ع) بوده است و از نظر موقعیت ژئوپلتیک نیز بسیار حساس و استراتژیک است.‌
‌‌ شهر اورشلیم یا بیت المقدس قدیم بر فراز تپه هایی بنا شده که با معبد یهوه بر‌‎ ‎‌بالای کوه موریا قرار دارند. بیت المقدس از مکان های مهم فلسطین است که کوه صهیون‌‎[1]‎‎ ‎‌ و کوه زیتون از شرق و غرب آن را احاطه کرده اند. ‌
‌‌ تاریخ پرماجرای فلسطین با نام و یاد انبیای سلف آغاز می شود. نام حضرت یعقوب،‌‎ ‎‌اسرائیل بود و بنی اسرائیل فرزندان یعقوب هستند که حدود سیزده قرن قبل از میلاد،‌‎ ‎‌مقتدر بوده اند و در هنگام حکومت فرعون بر مصر و پیش از ظهور موسی(ع)،‌‎ ‎‌اسرائیلیان جمعیت انبوهی پیدا می کنند. چهارصد و سی سال پس از ورود یعقوب به‌‎ ‎‌مصر، حضرت موسی، قوم بنی اسرائیل را از سرزمین مصر برای بردن به ارض موعود،‌‎ ‎‌به حرکت درآورد که پیمودن این مسافت چهل سال به طول انجامید و حوادث عدیده ای‌ ‎‌اتفاق افتاد؛ از جمله آنکه وقتی موسی(ع) چهل روز از قوم خویش غایب شد تا الواح‌‎ ‎‌دهگانه را برای هدایت مردم بیاورد، قوم وی دوباره به بت پرستی روی آوردند که به‌‎ ‎‌خاطر این نافرمانی بود که چهل سال در بیابان ها سرگردان شدند. و موسی در این دوران‌‎ ‎‌طولانی از هدایت قوم فروگذار نکرد، اما بنی اسرائیل بارها دست به طغیان و تجاوز‌‎ ‎‌زدند. پس از موسی(ع)، یوشع جانشین وی برای عبور دادن بنی اسرائیل از اردن مهیا شد‌‎ ‎‌و پس از آنکه این قوم به شهرهای جدید رسیدند، دست به غارت و کشتار اهالی زدند که‌‎ ‎‌پادشاه اورشلیم با شاهان پنج شهر دیگر متحد شده و با یوشع و بنی اسرائیل جنگیدند که‌‎ ‎‌همگی شکست خورده و توسط بنی اسرائیل به دار آویخته شدند. اما قوم فلسطین در‌‎ ‎‌مقابل آنان مقاومت کرد و سرانجام بنی اسرائیل را مغلوب کرد. طی چند جنگ خونین‌‎ ‎‌قوم فلسطین همواره بر آنان پیروز می شد. اما پس از جنگ های فراوان، سرانجام‌‎ ‎‌بنی اسرائیل قدرت گرفته و بر شهرها مسلط شدند و در حدود هزار سال پیش از میلاد،‌‎ ‎‌حضرت داوود توانست اورشلیم را از دست فلسطینیان خارج کند و بیت المقدس یا خانه‌‎ ‎‌خدا را در آنجا بنا کند، که این بنا توسط حضرت سلیمان تکمیل شد. بیت المقدس،‌‎ ‎‌حدود 1100 سال پس از بنای کعبه در مکه به دست ابراهیم(ع) و 970 سال پیش از‌‎ ‎‌میلاد مسیح ساخته شد. حضرت داوود با چهارده نسل شجره اش به حضرت ابراهیم‌‎ ‎‌بنیانگذار کعبه می رسد و به روایت انجیل متی، حضرت عیسی(ع) پس از 28 نسل،‌‎ ‎‌شجره اش به داوود ختم می شود و بدین ترتیب مکه (کعبه) حرم اول و مسجدالاقصی‌‎ ‎‌(قدس) حرم دوم موحدان شد.
تابوت عهد : تابوت عهد که به روایت مسلمین همان جعبه ای است که مادر موسی‌‎ ‎‌وی را در آن نهاد و روانه آب رود نیل کرد و بعد موسی الواح و زره و نشانه های‌‎ ‎‌نبوت خویش را در آن قرار داد که کسی مجاز به دست زدن بدان نبود و این تابوت را در‌‎ ‎‌زمان حضرت داوود پوششی از طلا در داخل و خارج آن کشیدند و آن را به کوه صهیون‌‎ ‎‌آوردند و برای نگهداری آن قربانگاهی بنا کردند. این تابوت مدتی به دست فلسطینیان‌‎ ‎‌فاتح افتاده بود که دوباره آن را به بنی اسرائیل بازگرداندند و تا زمان حضرت سلیمان در‌‎ ‎‌کوه صهیون نگهداری می شد. اما پس از تکمیل بنای بیت المقدس تابوت را به قدس‌ ‎‌انتقال دادند. سلیمان، چهل سال سلطنت کرد و آرامش را به قدس بازگرداند؛ اما پس از‌‎ ‎‌او دوباره ظلم و غارت بنی اسرائیل آغاز شد. حدود 730 سال پیش از میلاد شلمنصر به‌‎ ‎‌اسرائیل تاخت و عده ای از آنان را اسیر کرد و به جای آنها بابلیان را در سرزمین‌‎ ‎‌اسرائیلیان اسکان داد و دوباره کشور یهود در زمان بخت النصر در سال 586 پیش از‌‎ ‎‌میلاد مورد حمله آشوریان قرار گرفت که منجر به انحطاط و اسارت بنی اسرائیل شد.‌‎ ‎‌پادشاهی یهود برانداخته شد و مردم اسرائیل پراکنده یا اسیر بابل گشتند و مهاجمین‌‎ ‎‌معبد سلیمان را ویران کردند.‌
‌‌ با ورود بنی اسرائیل و قوم یهود به فلسطین در 480 سال پیش از بنای قدس (تقریباً‌‎ ‎‌1300 سال قبل از میلاد مسیح) به رهبری یوشع بن نون این سرزمین روی خوشی ندیده‌‎ ‎‌و تا اکنون که 3300 سال می گذرد هنوز فلسطین به آرامش نگراییده است.‌
‌‌ پیامبران بعدی یهود مانند: ارمیا، اشعیا، دانیال (که مزار او در شوش است) و... که‌‎ ‎‌شاهد ویرانی اورشلیم و رنج و اسارت یهود بودند و آنان را دلداری می دادند، پیوسته‌‎ ‎‌وعدۀ رهایی و بشارت ظهور منجی بزرگ ‌‌[‌‌را‌‌]‌‌ می دادند که اشعار و سخنان آنان در عهد‌‎ ‎‌عتیق ضبط شده است. در این زمان کورش پادشاه هخامنشی از مشرق ظهور کرد و‌‎ ‎‌سرزمین ها را یکی پس از دیگری مسخر خود می کرد که این امر سبب خوشحالی‌‎ ‎‌یهود و رهبران آنها شد. سرانجام کورش، بابل را نیز تسخیر کرد و یهود و بنی اسرائیل را‌‎ ‎‌آزاد کرد و به فلسطین و اورشلیم بازگرداند. کورش با همه اقوام و مذاهب مدارا‌‎ ‎‌می کرد و به دستور او خانه خدا دوباره بازسازی شد. آسایش اورشلیم تا پایان سلطنت‌‎ ‎‌داریوش سوم ادامه داشت تا اینکه اسکندر مقدونی در حدود 323 سال پیش از میلاد،‌‎ ‎‌حمله به ایران، مصر، سوریه، و فنیقیه و فلسطین را آغاز کرد و ویرانی ها و قتل و غارت‌‎ ‎‌فراوانی به بار آورد و گنجینه های ایران را به غارت برد. او به انتقام ویران کردن آتن توسط‌‎ ‎‌خشایارشا، تخت جمشید را به آتش کشید و امرای خود را حاکم بر شهرهای فتح شده‌‎ ‎‌گرداند.‌
‌‌پس از اسکندر، جانشینان او بر فلسطین مسلط شدند. از سال 63 قبل از میلاد، دوره‌‎ ‎‌تسلط رومیان آغاز شد که پس از جنگ های فراوان، بر ارمنستان و قسمتی از آسیا و افریقا و‌ ‎‌سپس سوریه و فلسطین حمله بردند، دوازده هزار یهودی را کشتند و دیوارهای شهر را‌‎ ‎‌ویران کردند.‌
در چنان شرایطی برای یهودیان، ظهور مسیح امید و آرزوی مردمان آن دیار بود تا‌‎ ‎‌آنان را نجات بخشد. عیسی(ع) هنگامی که از ناصره واقع در استان جلیل (موطن اصلی‌‎ ‎‌خود و خانواده اش) همراه با شاگردانش (حواریون) به سوی اورشلیم به حرکت درآمد‌‎ ‎‌کرامات فراوانی از وی ظاهر شد که در کتب انجیل به تفصیل آمده است. حضرت‌‎ ‎‌عیسی(ع) به معبد رفت و همه روزه به تعلیم و تعلم می پرداخت به همین دلیل، ملایان‌‎ ‎‌یهود بدو حسادت ورزیده و می خواستند او را از میان بردارند. سرانجام به فتوای شورای‌‎ ‎‌یهود و جوسازی های شدید آنان، حضرت عیسی(ع) توسط حکمران رومی سرزمین‌‎ ‎‌یهودا (که اتفاقاً این حکمران به مسیح علاقه مند بود) اعدام و مصلوب شد. البته قرآن‌‎ ‎‌کریم، مصلوب شدن عیسی را نفی کرده و می گوید «خداوند او را به سوی خویش بالا‌‎ ‎‌برد، مسیح را نه کشتند و نه بر دار کشیدند بلکه بر آنها اینگونه مشتبه شده است». در هر‌‎ ‎‌حال مسیح جاودانه شد و پیروان فراوانی یافت. حکام رومی که نسبت به مسیح ابراز‌‎ ‎‌علاقه می کردند از آن پس در مورد یهودیان سختگیری های زیادی اعمال کردند که منجر‌‎ ‎‌به شورش های زیادی از سوی یهودیان و کشتار وسیع آنان به وسیله رومیان شد.‌
‌‌ در سال هفتاد میلادی، تیتوس فرزند امپراتور روم با هشتاد هزار سرباز، اورشلیم را‌‎ ‎‌محاصره کرد و پس از چند ماه مقاومت یهودیان، سرانجام رومیان فاتح شدند و قوم یهود‌‎ ‎‌دوباره آواره شدند. حدود سیصد سال پس از مصلوب کردن مسیح که کنستانتین‌‎ ‎‌(قسطنطین کبیر 306 ـ 337 م.) امپراتور روم، دین مسیح را پذیرفت و این مذهب را‌‎ ‎‌رسمی اعلام کرد، دوباره به اورشلیم توجه خاصی شد. چون بیت اللحم را زادگاه مسیح و‌‎ ‎‌محلی می دانستند که قبر او را در خود دارد از این پس، اورشلیم مرکزیتی برای مسیحیت‌‎ ‎‌نیز شد و کلیساهای زیادی ساخته شد. از سال 135 میلادی تا بیش از پنج قرن فقط‌‎ ‎‌عده قلیل و انگشت شماری یهودی در بیت المقدس زندگی می کردند.‌
‌‌ در زمان خسرو دوم پادشاه ساسانی، جنگ میان امپراتوری ایران و روم از 604 تا‌ ‎‎‌630 میلادی به وقوع پیوست که سپاهیان ایران، روم را شکست داده و با راهنمایی‌‎ ‌یهودیانی که با ایران همکاری می کردند اورشلیم (فلسطین) را فتح کردند؛ اما پس از مرگ‌‎ ‎‌خسرو پرویز، این سرزمین دوباره به دست مسیحیان افتاد.‌
‌‌ ‌
برشی از کتاب فلسطین از دیدگاه امام خمینی(س)؛ ص 211-215